Prolog

Chłodny, orzeźwiający wiatr targał jasnymi włosami dziewczyny, która zgięta w siodle wtulała twarz w koński kark, pokryty krótką, białą sierścią. Zwierzę parskało, nie zwalniało jednak galopu, przyzwyczajone do szybkiego tempa, niosło swojego jeźdźca wąską, niezbyt uczęszczaną drogą, prowadzącą przez gęsty las, skąpany w nocnym mroku. Szyszki trzaskały pod podkutymi kopytami, a iglaste gałązki smagały ciało, zostawiając czerwone ślady i igły wbite w ubrania.

- Szybciej, Błysk! Szybciej!

Koń posłusznie zaczął gnać z jeszcze większą prędkością. Nocą las nie jest szczególnie bezpieczny, dlatego dziewczynie zależało na tym, aby opuścić go jak najszybciej, tym bardziej, że z oddali zaczęło dochodzić jej uszu wycie wilków. Miała przy sobie tylko krótki mieczyk podebrany z ojcowskiej kolekcji, który raczej nieszczególnie nadawał się do walki z całą watahą zwierząt, szczególnie przy jej znikomych umiejętnościach bojowych. Skrócona na wysokości kolan, aby nie utrudniała jazdy, lekka sukienka również nie stanowiła dobrej ochrony przed ugryzieniami wilków.

Jakaż była jej ulga, gdy drzewa zaczęły się przerzedzać, a pomiędzy nimi przyzwyczajone do mroku oczy mogły dostrzec krótką trawę po obu stronach żwirowej drogi, przy której stał spory budynek z kamienia i drewna. Karczma! Im bliżej była, tym wyraźniej dało się wyczuć zapach pieczonego mięsa oraz usłyszeć śpiewy rozbawionych gości. Zmęczony konik stopniowo zwalniał tempo biegu, wreszcie podszedł do oświetlonej pochodnią frontowej ściany budynku i zaczął spokojnie skubać zieloną trawę. Dziewczyna zsiadła z wierzchowca, poprawiła przewieszoną przez ramię torbę, w której miała najpotrzebniejsze rzeczy i oddychając ciężko ze zmęczenia weszła do środka przybytku, mijając śpiącego na ławce wykidajłę, który najwyraźniej nie miał najmniejszego zamiaru się obudzić.

Gdy przekroczyła próg, jej oczom ukazało się skąpane w ciepłym świetle kominka wnętrze, gęsto zastawione solidnymi ławami z sosnowego drewna, przy których siedzieli goście – cały przekrój społeczny, od stukających się kuflami brodatych mężczyzn po dwie dumne elfki, które powoli sączyły w kąciku wino z wysokich kieliszków. Zapach alkoholu mieszał się z wonią dymu z kominka i aromatami, jakie rozsiewały potrawy, stawiane przez roześmiane dziewczęta na stołach – przygotowywana na przeróżne sposoby dziczyzna w tłustych sosach, kuropatwy, gęsi i smażone ryby, świeży chleb, gęste, warzywne zupy, orientalne przyprawy... Cała ta mieszanka sprawiała, że ślina sama napływała do ust, a z brzucha dochodziło burczenie.

Zajęci śpiewem i rozmowami ludzie nie zwrócili najmniejszej uwagi na dziewczynę, gdy ta podeszła do szynkwasu, za którym oberżysta szorował zawzięcie kufle. Wysoki, barczysty mężczyzna, z poprzetykanymi siwizną wąsami popatrzył na szczupłą istotkę naprzeciwko niego. Miała roztrzepane, jasne włosy, fiołkowe oczy o zmęczonym spojrzeniu i pełno drobnych zadrapań na twarzy, rękach i dekolcie. Obrazu nędzy i rozpaczy dopełniała jeszcze podarta i pobrudzona jasna sukienka, którą miała na sobie. Panienka zdecydowanie nie wyglądała na bogatą. Jak wielkie zatem było zdziwienie karczmarza, gdy wyjęła z torby ciężką od pieniędzy sakiewkę, odliczyła odpowiednią sumę i położyła monety na ladzie z cichym brzękiem.

- Chciałam wynająć pokój na jedną noc. - oznajmiła z uprzejmym uśmiechem. Miała przyjemny, melodyjny głos. - I zamówić coś do jedzenia. Może być pieczona kuropatwa.

To była jej pierwsza samodzielna noc poza dworem. Nie mogła zatem być głodna ani niewyspana. Tym bardziej, że czekała ją jeszcze długa droga. Co prawda nie wiedziała jeszcze jak bardzo, ale wiedziała jedno – musiała wyjechać. Najlepiej jak najdalej stąd.